Een van de heftigste “Egmonds” ooit. Een knalharde wind tegen op het strand en een gevoelstemperatuur van 2 graden sloopten de eerste 8 kilometers de krachten van de deelnemers. De winnaar liep de langzaamste tijd sinds 1985. Lees de verslagen van Kees Smetsers en Ad van Zelst.
Kees schrijft:
Zondagmorgen 12 januari schrok ik al om 6 uur wakker van het geluid van mijn wekker. Buiten waaide een stormachtige wind, die de regen tegen de ruiten van mijn slaapkamer deed kletteren. Op zo’n dag als vandaag is het een extra grote uitdaging om de halve marathon van Egmond aan Zee te gaan lopen. Ik haalde Ad van Zelst op en een uur later zaten we in de bus van Atletiek Eindhoven.
Tot mijn grote verassing was mijn 76-jarige vriend Rinus van Dijck er ook. Hij had wel geen startnummer, maar hij ging toch mee. Onderweg naar Egmond aan Zee begon het steeds harder te regenen en de bus schudde van de heftige windvlagen. In Egmond aangekomen dachten we alle drie het zelfde: “Dit wordt een heel zware wedstrijd”. Rond 12.30 uur stonden we vlak achter het startvak van de topatleten, helemaal vooraan, te bibberen van de kou.
Bij de start ging Ad er meteen vandoor, dat hadden we afgesproken. We kwamen op het strand en werden daar vol getroffen door de wind, die met windkracht 8 ons het lopen heel moeilijk maakte. Ik probeerde te schuilen in groepjes atleten, maar die liepen allemaal te hard voor mij en daardoor kwam ik steeds vol in de wind te lopen. Dat duurde acht kilometer lang, totdat we de duinen ingingen en de wind in de rug kregen. Ik was intussen al duizend doden gestorven, maar herstelde in de duinen toch relatief snel.
Ad van Zelst zag ik pas na de finish en die bleek een fantastische tijd te hebben gelopen gezien de omstandigheden. Zijn tijd van 2 uur en 2 minuten was echt een superprestatie. Om dat te bereiken was hij zo diep gegaan dat hij na de finish een paar aanvallen van kramp kreeg. Zelf probeerde ik de schade van de eerste acht kilometer in te halen, maar dat lukte slechts ten dele. Het was wel supermooi dat ik in de laatste kilometers op de Bloedweg verrast werd door een enthousiaste Harrie Bullens van Atletiek Oirschot, die mij aanmoedigde en even met mij mee liep (op wielrenschoenen). Dat deed mij wel iets.
Toen Rinus van Dijck en Ad van Zelst mij na de finish verslag deden van hun ervaringen, was het leed van de eerste acht kilometer weer geleden. We waren alle drie een beetje trots op wat we hadden gedaan. De storm had ons niet klein gekregen, ook al zijn wij respectievelijk 76 (Rinus), 74 (Ad) en bijna 73 (Kees). Het was weer een nieuwe ervaring voor ons geweest, hardlopen in een storm, maar dat maakt deze sport zo mooi. Ik hoop het nog jaren te kunnen doen…
Verslag van Ad:
Toen ik de weersverwachting hoorde wist ik het al: mijn 14e ‘Egmond’ wordt mijn eerste halve marathon boven de 2 uur. De eerste 8 kilometers op het strand waren hels. Een storm met kracht 8 schuin tegen. Ik snap niet dat ze oude mensen hieraan blootstellen. Toen ik me kon verschuilen in een groepje werd het iets beter, maar het bleef stoempen tot de duinovergang bij Bakkum. Door de duinen terug naar Egmond kon ik mijn tempo wat verhogen, zodat ik bij kilometer 17 de hoop kreeg om nog net onder de twee uur te finishen. Dat zou wat zijn!
Maar nee, op het strand had ik toch teveel kracht verspeeld en mijn tempo zakte in op de omhoog lopende Bloedweg. Dan een verrassing: daar loopt Harrie Bullens naast me, in zijn Pedaleurshirtje en op zijn fietsschoenen (klak, klak, klak). Harrie was met Joke naar Egmond gekomen voor een ATB-tocht door de Schoorlese duinen en ze hadden anderhalf uur staan te kleumen om ons aan te moedigen, magnifiek! Met mijn tijd van 2:02 – 9e van de 22 in de categorie 70-plus – ben ik best tevreden.
Op de terugweg naar de sporthal kreeg ik enkele krampaanvallen in mijn kuiten. Dat was minder leuk. Ik wist niet dat dat geluid maakte. Het klonk ongeveer zo: AAAAAAAAAAAAAA… AAAAAAAAAAAAAAAA… AAAAAAAAAAAAAA… !
Intussen gaat het wel weer:-)