René wint brons op Nederlands Kampioenschap Masters

NK Masters – 24 t/m 26 mei 2024 – Hilversum

Als senior riep ik jarenlang: “als ik master ben ga ik weer NK’s meedoen”
Maar het kwam er uiteindelijk nooit van. Blessures, andere privé zaken die voor gingen, geen tijd, geen vorm of geen zin. Maar het moest er dit jaar dan toch maar eens van komen: 40 geworden, dus nieuwe categorie en het lichaam houdt het vrij aardig dit seizoen. De afstanden zien er dan ook goed uit en dus was het eindelijk tijd om de daad eens bij het woord te voegen.

In het originele tijdschema stond onze wedstrijd al gepland om 10 uur ’s ochtends
Maar gelukkig veranderde dat in het definitieve chronoloog en werd het 17.10 uur op zondagmiddag. Dat scheelde weer een hotelovernachting en gaf me alle tijd om in de ochtend eerst ook nog even te coachen bij ons Junioren C talent Dylan, die het podium haalde bij het Brabants Kampioenschap Meerkamp in Gemert. Rond de middag vertrok ik samen met mijn vrouw Laura op het gemak naar Hilversum. Hoe dichterbij we kwamen, hoe erger werd het weer tot we in absoluut noodweer (stortregen en onweer) arriveerden. De ontspannen sfeer was er toen al uit, niet alleen door het weer maar ook doordat ik mijn paspoort vergeten was, wat je verplicht moet kunnen tonen. Godzijdank mocht ik toch meedoen omdat ik een recente scan had gemaakt ten behoeve van de aankoop van een nieuwe woning. Dat zat mee, gelukkig.

En het werd nog beter,
want het klaarde op en tegen de tijd dat ik me mocht melden in de callroom (alvorens je door een official naar de start van je onderdeel wordt begeleid) scheen er zowaar een prettig verwarmend zonnetje dat gedurende de hele wedstrijd aanhield. Mijn speren waren ook door de materiaalkeuring en het voelde lichamelijk nog altijd oke. De jury gaf ruim tijd om in te werpen gelukkig en prettig was ook dat we, omdat iedereen tijdig klaar was met de warming up, wat eerder konden beginnen. Er was voor mij bij de M40 categorie stevige tegenstand van drie mannen die ik – op zijn minst van naam of beter – kende, zoals bijna alle masters uit dezelfde categorieën elkaar wel kennen. Op voorhand was Bram de favoriet, maar Patrick een gevaarlijke outsider: al een paar jaar geen uitschieter meer, maar wel oersterk gelet op zijn kogelstoot-PR van meer dan 18 meter (!). Bastiaan was de derde concurrent voor het podium. Je kijkt op voorhand naar de beste prestatie van je concurrenten van dit jaar en vorig jaar. Op basis daarvan zou het voor plek 2 en 3 spannend worden: Bram stak er bovenuit maar Patrick had al twee jaar geen 45+ meer geworpen en Bastiaan tot drie weken terug een PR van 43m. Hij was dus wel in vorm, want hij had zich inmiddels verbeterd naar 45,27 en dus ook verder geworpen dan ik dit seizoen.

Het kon dus alle kanten op, spanning verzekerd.
Het inwerpen verliep zonder bijzonderheden en ik voelde me klaar. De laatste jaren lukt het, omdat speerwerpen toch wel erg belastend is voor je lichaam, eigenlijk nooit om een volledige wedstrijd te gooien van 6 pogingen. Meestal is de eerste poging de beste en werp ik er in totaal niet meer dan 3. Vandaag begon ik met een ongeldige poging door eigen toedoen. Ik maakte technische fouten waardoor de worp nergens op leek en maar net voorbij de 40m landde. Van de concurrenten haalde Patrick direct uit: over de 47m! Dat ging ik niet halen, sinds mijn gebroken enkel in 2016 zit dat er niet meer in. Bram 45m, Bastiaan 40m. Phoe, dat maakte zilver al nagenoeg onmogelijk. Bij poging twee ging het beter: 44.09m. Dat was maar 19 cm onder mijn eigen CR M40 van een maandje terug. Bastiaan wierp 43 dus ik stond nog op brons. In de derde ronde ging Bastiaan me echter voorbij met 44.62m. Mijn worp was opnieuw ondermaats en ook deze maakte ik ongeldig.

Het was al jaren geleden is dat ik mezelf nog eens stevig verbeterde in het tweede deel van een wedstrijd
Het zag het er moeilijk uit. Eveneens betekende deze positiewissel dat ik van deze mannen als eerste zou moeten werpen in p4, p5 en p6 en dus ‘bang zou moeten afwachten’ wat zij na mij zouden doen. In de 4e poging haalde Bram uit met bijna 48m en nam hij zodoende de koppositie over. Zilver was definitief uit zicht. Ik voelde na 3 pogingen mijn rug en schouder al behoorlijk en wilde het liefst de 4e poging overslaan om nog één keer alles uit de kast te halen in de 5e, maar nu ik was ingehaald twijfelde ik. Wat als ik 4e zou eindigen nu? Dan zou ik me toch altijd afvragen “wat als je toch zou hebben geworpen?” Dus ik besloot er maar voor te gaan en te hopen dat mijn lichaam het zou trekken. Een gelukje was dat de batterij van de elektronische meetapparatuur leeg was en gewisseld moest worden na de 3e poging waardoor ik iets langer kon rusten. Het hielp echter nog niet in poging 4: wederom teleurstellend en technisch slecht. Het opmeten niet waard vond ik: ongeldig.

Wel had ik inmiddels door wat één van de problemen was.
Ik kwam te dicht op de lijn en ging daardoor ‘haastig werpen’. Het idee is, zeker als je wat kleiner van stuk ben als ik, dat je in elk geval probeert om jezelf zo lang en groot mogelijk te maken en houden tijdens het werpen. Dat gebeurde nu juist niet, in een poging te stoppen voor de lijn ga je als je er te dicht op zit je arm onbewust intrekken en maak je jezelf klein. Het werkt volkomen averechts. Ik zat er na p4 wel even doorheen. Mijn schouder voelde stijf en stram evenals mijn rug en het vertrouwen was even weg. Raar wat er op dat moment gebeurt in je hoofd. De laatste jaren had ik geleerd om me er bij neer te leggen als het niet goed ging, maar dat was eigenlijk precies wat ik nu niet moest doen. Dit zou ik ‘vruuger’ ook nooit gedaan hebben. Ik zou kwaad zijn geworden (op mezelf) en er op zijn minst alles aan doen om die speer nog minimaal één keer een lel te geven. Gecontroleerd kwaad worden, dat zóú kunnen helpen. Kom op! Eén keer nog.

En warempel, het lukte!
In poging 5 kwam het, voor “master 40 begrippen”, allemaal samen: de aanloop klopte, de arm bleef lang, de afwerp-hoek was juist en de speer zeilde naar 45.90m! Een CR M40 en mijn beste afstand in de laatste 5 jaar, zo zocht ik na afloop terug. Ik realiseerde me dat dit vermoedelijk niet meer te overtreffen was en moet bekennen dat ik ook zeer tevreden was met deze afstand, maar zou het ook voldoende zijn voor het podium en een NK-medaille? Gelet op de spannende strijd was dat allerminst een gegeven, want Patrick wierp zich weer voorbij Bram in p5 en Bastiaan bleef constant gooien met 43m in p4 en 42m in p5. Omdat ik als eerste van deze mannen moest werpen kon ik ook p6 niet aan me voorbij laten gaan, ik moest er alles aan hebben gedaan. Piepend en krakend deed ik nog een poging maar de fut was eruit na die vijfde. Ook deze worp maakte ik ongeldig want hij was beduidend minder ver. En toen: nagelbijten. Laura was intussen van de tribunes afgedaald naar een positie aan de rand van de baan, vlakbij de aanloop. Ze moet de toch wel aanwezige spanning gezien hebben op mijn gezicht of aan mijn gedrag. Maar de laatste poging van Bastiaan was uiteindelijk niet voldoende, al kwam hij met 43.92 nog aardig dichtbij. Patrick pakte het goud met een enorme uithaal van liefst 50.11m in poging 6 maar achter Bram kon ik na deze toffe wedstrijd het brons ophalen op het NK podium. De laatste keer dat ik daarop mocht plaatsnemen was 25 jaar geleden als Junior C (U16), toen 2e, nu 3e, maar nu een stuk tevredener.

Wie volgt mij op?
Na meerdere podiumplaatsen en zelfs titels van Martien opnieuw een NK medaille voor onze bescheiden vereniging. Volgend jaar met meer Atletiek Oirschot deelnemers naar het NK Masters? Wie volgt mij op!?

Groeten, René van de Ven

(foto uit archief)