We kregen het trieste bericht dat Frans Verhagen vanmorgen rond 8 uur, thuis in zijn slaap is overleden. Frans was een van de oudere leden van onze club. Een goeie hardloper met altijd een lach op zijn gezicht. Als er geklust moest worden stak Frans als eerste zijn vinger op. En hij bezorgde 30 jaar ons clubblad bij onze leden in de Beerzen. Toen hardlopen vanwege zijn ziekte niet meer ging, sloot Frans zich aan bij de wandelgroep.
Frans werd 74 jaar. We verliezen in hem een bijzonder fijn mens, een echte kameraad. Onze gedachten gaan uit naar zijn vrouw Nellie, kinderen, kleinkinderen en overige familie. We zullen hem allemaal missen.
De uitvaart van Frans is op woensdag 4 december om 9.30 uur in De Kerk, Kerkstraat 10, Oostelbeers.
Herinnering aan Frans (Ad van Zelst)
Toen ik in 2002 lid werd klikte het meteen met Frans, hij was mijn eerste loopmaat. Samen in groep 4 en het liefst de hei in, meestal was zijn broer Wim er ook bij. Frans kon echt doortrekken, hij was niet klein te krijgen en bleef lachen. Als het te langzaam ging naar zijn zin dan kreeg ik een klap op mijn schouder en hoorde “Kom op van Zelst, we zullen die jonge gasten eens leren wat lopen is”. Op z’n Beers dan natuurlijk, want andere talen sprak hij niet. Jee, wat kon hij er aan trekken.
Frans was een recreatieve hardloper, hij liep geen wedstrijden. Behalve dan onze eigen wedstrijden, daar was hij altijd bij. Eerst mee opbouwen van het parcours, dan lopen en daarna ook weer afbreken. Hij was ook altijd bij onze klusdag op het atletiekveld. In zijn goeie tijd liep Frans de 400 meter in 1 minuut. Bij de klusdag deed hij er 5 kwartier over. Maar onderweg wel elke steen wit geschilderd! Clubrecord!
Een mooie herinnering dateert uit 2005. In de voorbereiding van onze eerste Oirschotse Heidemarathon hadden Frans en ik afgesproken dat we op een middag samen al hardlopend het parcours van 14 km zouden vrijmaken van wortels en takken. Frans had een hakbijltje bij zich en ik een snoeischaar. Toen we over de helft en al op de weg terug waren, kwamen we bij het fietspad dat van Oostelbeers naar De Hut loopt. Ik voorop en Frans vlak achter me. Net toen we hardlopend overstaken naderde er een groep bejaarden op de fiets. En ja, Frans kon het niet laten: hij zwaaide met zijn bijl in de lucht onder het roepen van een soort indianenkreten. De bejaarden knepen in hun rem en keken verbijsterd naar die gek die een andere gek met een bijl op de hielen zat. Of ze 112 nog gebeld hebben weet ik niet, maar wij stonden een paar honderd meter verder krom van het lachen uit te hijgen… We waren toen allebei 60, kwajongens nog eigenlijk.