Lees hier wat Ad van Zelst nu weer beleefd heeft:
Sinds corona onze trainingsmogelijkheden beperkt, hebben we bij de club een app-groep “Tandje erbij”. Dat zijn – ahum – de wat betere en gezelligere lopers van onze club. Door het gebrek aan uitdagingen in de vorm van wedstrijden bedachten ze een mooi doel: 20 x 21 km hardlopen in 2021.
Nu vond ik dat gezien mijn gevorderde leeftijd nogal heftig en daarom legde ik mijn doel voor 2021 op 12 halve marathons. En uiteindelijk de wedstrijd in Eindhoven of Valkenswaard binnen 1:55 uur.
Ik begon met het samenstellen van een aantal halvemarathon-routes door het buitengebied. Allemaal over verharde wegen en fietspaden, voor de veiligheid. En ook eenvoudig van opzet, zodat je ze gemakkelijk in je hoofd kunt opslaan. Na ze een keer gefietst te hebben liep ik in februari en maart drie van deze routes. In mijn eentje.
Op 20 maart liepen we met de groep door de hei. Toen ik thuiskwam gaf Strava 18 km aan. Hoewel ik goed gaar was kon ik het niet laten nog een keer rond het kanaal te lopen, zodat ik op 21 kilometer uitkwam. Dat was nummer 4.
Op 27 maart met Marieke, Ria, Henry en Henriëtte vanaf Hoeve 1827 aan de Oude Grintweg de Kampina op. Een prachtige route met weliswaar wat hagelbuitjes en veel wind, maar toch prachtig. Dat was nummer 5.
De Paasdagen brachten Tonny en ik door bij familie in Zeeuws-Vlaanderen. Hardloopspullen meegenomen, maar het was rotweer, koud en nat. Toch besloot ik op tweede Paasdag te gaan lopen. Ik kon altijd nog omkeren als het te erg werd.
Nou, het werd erg. Maar ik keerde niet om! Het was 4 graden, noordenwind, gevoelstemperatuur -2 graden. De eerste 3 kilometer had ik de storm pal tegen. Wind van 40 km/u, met vlagen van 60 km/u. Dan sta je dus echt even stil. Bij de Westerschelde aangekomen besloot ik om aan de noordkant van de dijk te gaan lopen richting Breskens. Dan was het zwaarste maar achter de rug. De wind kwam nu schuin van voren en dat was ook zwaar, maar niet zo erg als pal tegen. Na 2 kilometer het volgende probleem: het pad stond onder water! Ik kon kiezen: terug of er doorheen. Niet nadenken, doorlopen. En daar liep ik te soppen. Wat een ellende. Na een dik uur kwam ik een uitgestorven Breskens binnen. Ik ging door tot de veerhaven om op de dijk een selfie te maken. Daar kon ik me in de storm nauwelijks staande houden.
Op de weg terug koos ik de zuidkant van de dijk en hoewel de wind van alle kanten leek te komen, was het toch een stuk gemakkelijker. Wel nog twee buien hagelslag, maar het was niks vergeleken bij de heenweg. Na 2 uur 2 minuten kwam ik binnen en dat was toch een nette tijd voor mijn 6e halve van 2021.
Hei en hel, het lijkt op elkaar, maar zoiets heb ik in Oirschot nog nooit meegemaakt!
Ad van Zelst
De avonturen van “Een Tandje erbij” in 2021 staan in het FOTOBOEK