We hebben tijdelijk geen of weinig NIEUWS, UITSLAGEN, FOTO’s, AGENDA en CLUBRECORDS. Om de bezoekers van onze website vast te houden maken we er toch iets van…
Lees hoe Kees Smetsers zich klaarstoomt voor de Marathon Eindhoven die waarschijnlijk niet doorgaat
Sinds een paar maanden word ik geplaagd door hartritmestoornissen en een abnormaal gewichtsverlies (7 kilo). Daarom ben ik naar mijn huisarts gegaan. Er volgde een onderzoek bij het diagnostisch centrum en dat wees uit dat mijn hart gedurende 7% van de tijd onregelmatig klopt. Toen mijn huisarts dit vertelde, zei ze er meteen bij dat dit ongevaarlijk was en dat ik gewoon kon blijven sporten als ik maar geen extreme dingen zou doen.
Hierdoor was ik gerust gesteld en kon ik weer verder gaan met de opbouw van mijn schema voor de hele marathon van Eindhoven. Die marathon gaat misschien dit jaar wel niet door, maar ik wil toch mijn schema helemaal afmaken totdat ik klaar ben voor de hele marathon. Ondanks mijn 73 jaar wil ik deze uitdaging nog een keer aangaan. Ik voel mij daarbij gesteund door mijn loopmaatjes van de Bali Runners en ook door de woorden van mijn huisarts. Het lopen van een hele marathon vind ik niet extreem, zolang ik het doe op basis van een zorgvuldig opgebouwd schema. Ik weet dat ik het aankan, ook al zullen anderen het misschien onverantwoord vinden dat ik dit doe. Op dit moment ben ik al zover in het schema dat ik elke week een lange duurloop kan doen van meer dan 20 kilometer.
Afgelopen vrijdag was de dag dat ik samen met een van mijn loopmaatjes van de Bali Runners, Antoinet Hems, weer een lange duurloop zou gaan doen. We vertrokken vanaf de Landschotse Heide en liepen via de Neterselse Heide en de Bockenrijder naar Huize Rustoord in Esbeek. Toen we daar in de tuin de uitbundig bloeiende rodondendrons aan het bewonderen waren, begon het plotseling heel hard te regenen en te onweren. We moesten nog helemaal terug en dat was ongeveer 15 kilometer. De lucht was helemaal dicht getrokken met zwarte wolken en de regen viel met bakken uit de lucht. Binnen een mum van tijd waren we kletsnat en daardoor had schuilen geen zin meer. We besloten daarom om door te blijven lopen, natter als we waren konden we toch niet meer worden.
De hele terugweg hebben we in de stromende regen gelopen terwijl het in de verte onweerde. De bospaadjes werden klein riviertjes met veel plassen water, die we niet konden ontwijken. Op een gegeven moment zijn we daarom maar gewoon door het water gaan lopen. Ondanks de heftige weersomstandigheden en de modderige paden konden we in een hoog tempo blijven lopen zonder moe te worden. Dat gevoel was zo bijzonder, elke hardloper kan dat wel begrijpen. We konden gewoon maar blijven lopen en zelf had ik echt het gevoel dat ik die dag een hele marathon zou hebben kunnen lopen.
Toen we weer terug waren op de Landschotse Heide keek Antoinet op Strava en toen bleek dat we 29 kilometer hadden gelopen. We rilden allebei van de kou, want we waren kletsnat en het was maar negen graden. Maar van binnen was de warmte van het gevoel, dat we iets heel bijzonders hadden meegemaakt. Tijdens de drie uur dat weliepen hadden we de energie gevoeld die een hardloper krijgt als hij rent in de vrije natuur. Het was een dag om nooit meer te vergeten…
Foto uit archief: Kees en Antoinet
Heb jij ook wat te vertellen over corona en je sport? Stuur je verhaal (kort!) en als het kan een foto (liggend formaat!) naar promotie@atletiekoirschot.nl
Als de redactie het ook leuk of verschrikkelijk vindt plaatsen we het op deze website.