We hebben tijdelijk geen NIEUWS, geen UITSLAGEN, geen FOTO’s, geen AGENDA en geen CLUBRECORDS. Maar om de bezoekers van onze website vast te houden maken we er toch iets van…
Pieter Smits schrijft:
Hoi allen,
Afgelopen woensdag kregen we ’t bericht: We mogen weer… een beetje!
Omdat ’t alleen de jeugd betreft heb ik Ad van Zelst meteen gevraagd waar ik me kan opgeven als jeugdlid. Antwoord: Bij Sinterklaas, heb je z’n 06? Dat bevestigde ik, waarop Ad meteen reageerde met: je kunt ook wel ’n stukje schrijven voor de website i.v.m. corona.
In ’t verleden heb ik wel ‘ns tekst aangeleverd in Oirschots dialect (algemín beschoaft Orskots), maar naar ik later begreep hadden niet-rasechte Oirschottenaren daar moeite mee in die zin dat ze niet altijd begrepen wat ik schreef, alhoewel ik daar nu ook niet van verzekerd ben! Vandaar dat ik ’t nu maar in onze moedertaal doe. Dat heet trouwens moedertaal omdat vader meestal toch niks te zeggen heeft!
Dat klopt ook wel want ik bracht eens wat afval naar de gemeente en daar was ’n man die gooide ’n 22-delige encyclopedie weg. Ik vroeg hem: waarom doe je dat? Nou, zei hij, ik krijg thuis de kans niet om iets te zeggen en mijn vrouw weet toch altijd alles veel beter.
Je begrijpt inmiddels waarschijnlijk wel dat dit geen stukje wordt maar ’n stuk. ’n Stuk spreekt me ook meer aan dan ’n stukje (haha)! Maar de werkelijke reden is dat Ad van Zelst me ooit heeft medegedeeld dat de tekst die ik ging schrijven niet meer dan 1.000 woorden mocht bevatten. Dat waren er toen ook precies 1.000, maar enkel en alleen maar omdat ik in ’n groot gedeelte van de tekst 5 woorden of meer aan elkaar schreef, anders waren het er ongeveer 2.000. Nu heeft hij me, waarschijnlijk door vergeetachtigheid, hetgeen ik me kan voorstellen omdat hij ook geen 73 meer is, geen restricties opgelegd, dus kan ik grenzeloos mijn gang gaan.
Nou mag ik van de huisarts wegens ’n sinusitis (kaakholte-ontsteking) en ’n overbelaste schouder, die vurrèkkus (oei, dè’s Orskots) zeer doe, praktisch niks doen, dus ik heb de tijd. Zelfs wandelen gaat momenteel niet. Dit verhaal typen doet me al zeer zeer!
Sinds de lockdown, waarvan de intelligentie overigens discutabel is, maar waar ik hier verder niet op inga, heb ik tot aan twee weken geleden, toen ik moest stoppen wegens genoemde beletselen, iedere week met m’n zoon of dochter in de bossen en door de Oirschotse hei gelopen. We startten telkens vanaf ’t parkeerterreintje aan ’t einde van de Burgemeester Jan Smulderslaan. Omdat ik de weg wel ’n beetje ken in de hei, zocht ik ’n route uit van 11 km over stille paden en paadjes en zonder over de MTB-route te lopen om zo weinig mogelijk mensen te treffen. Op heel de route hebben we één keer 2 personen op dezelfde pad getroffen, voor de rest maar 1 persoon en 1 keer zelfs niemand. Hier blijkt ’t voordeel van (ex-?) trainer te zijn waardoor je de weg kent in de hei. Daarom raad ik iedereen aan om je aan te melden als er weer ’n trainerscursus gegeven wordt.
Ik ben tevens ’n fanatiek skater, maar heb dat dit jaar nog niet gedaan omdat ik ’t op de fietspaden veel te druk vind met alle risico’s van dien.
Bij mijn gilde…
(En toen greep de redactie in en splitste het verhaal in tweeën, zodat je twee keer kunt lachen voor hetzelfde geld. Overmorgen het tweede deel van Pieters verslag).
Foto: het is doodstil op de hei, maar als je goed kijkt zie je heel in de verte Pieter lopen.
Heb jij ook wat te vertellen over corona en je sport? Stuur je verhaal (kort!) en als het kan een foto (liggend formaat!) naar promotie@atletiekoirschot.nl
Als de redactie het ook leuk of verschrikkelijk vindt plaatsen we het op deze website.