Alfa Bear Trail: 24 kilometer glibberen, glijden, vallen en weer opstaan

Kees Smetsers schrijft:

Ik heb al meer dan een jaar trailschoenen, die ik bijna nooit gebruik omdat ze weinig demping hebben.
Afgelopen woensdag had ik ze toch maar weer eens geprobeerd omdat ik op zondag de Alfa Bear Trail wilde lopen. Het liep echter voor geen meter en daarom besloot ik toch maar op mijn gewone wegschoenen van start te gaan.

Om 7 uur vertrokken de Bali Runners naar het pittoreske dorpje Thull (bij Schinnen)
Henk van Gerven, Antoinet Hems, Karin van de Pas, Elia Deenen en ik zouden daar in het Zuid-Limburgse Heuvelland een trail van 24 kilometer gaan lopen. We hadden er zin in en wisten toen nog niet dat het een van de zwaarste trails van de afgelopen jaren zou worden. Toen we bij de Alfa Brouwerij van start waren gegaan begon het te regenen en werden we meteen geconfronteerd met een steeds maar oplopende weg, die overging in een spekglad bospad vol met modder.

Om een lang verhaal kort te maken, zo bleef het 24 kilometer lang.
Door de regen waren de hellingbossen Daniker- en Stammenderbos veranderd in een glijpad vol met diepe modder van een soort leem, dat aan onze loopschoenen kleefde en niet meer losliet. Dat was niet alleen op de hellingen van de steile heuvels, maar ook langs de Geleenbeek, die als een rode draad door het parcours liep.

Antoinet en Karin waren al snel uit het zicht verdwenen.
Zij hadden wel trailschoenen aan en dat was een goed beslissing geweest. Elia zou zich later bij hen aansluiten, ook zij was zo slim geweest om trailschoenen mee te nemen. Henk en ik waren niet zo gelukkig en samen begonnen we aan een glij- en glibbertocht, die tot aan de finish zou duren. Elke stap hield het gevaar in om te vallen in de diepe modder, die nagenoeg het hele parcours bedekte. Onze benen stonden constant onder spanning en deden pijn van de steile hellingen. Sommige stijgingen en afdalingen waren zo steil dat we kruipend omhoog en omlaag moesten. Staand of lopend ging niet, want dat was te gevaarlijk.

Er was een helling bij, die zo steil was dat de schrik ons om het hart sloeg.
Achteruit kruipend en glibberend gleden we omlaag. Een hilarisch gezicht, maar we voelden ons op dat moment toch niet echt prettig. We vielen allebei twee keer en daarbij haalde ik mijn knie en loopbroek open. Het bloed van mijn knie vermengde zich met de modder, maar we gingen door met de blik op oneindig. We zagen andere deelnemers, die ook gevallen waren. Deelnemers, die in de modder zaten met een verzwikte enkel. Wat zullen er veel gevallen zijn op deze dag.

Na een gevecht van bijna vier uren tegen de eindeloze modder kwamen we aan bij de finish.
Daar kregen we een tray Alfa bier, dat het lekkerste pils van Nederland zou moeten zijn. Elia, Karin en Antoinet waren daar al heel wat eerder aangekomen en samen met hen gingen we onze vermoeienissen wegdrinken met een lekker biertje, een kop warme soep en een Limburgse vlaai.

Antoinet was eerste geworden in de categorie V70.
Zij was tijdens deze trail dus kennelijk een stuk ouder geworden, want vóór de start was ze pas 53. Foutje van de organisatie, die wel gezorgd had voor een onvergetelijk mooi parcours, dat goed uitgepijld was. Zelf werd ik derde in de categorie M70, maar dat stelde niks voor want er waren in mijn categorie ook maar drie deelnemers. We hebben alle vijf flink af moeten zien, maar heel erg genoten van deze uitdagende en superzware trail. Het was weer een dag met een gouden randje geworden…

Kees Smetsers