Kees Smetsers en Antoinet Hems liepen gisteren de Drielandenpunt-trail in Vaals. Hier het verslag van Kees:
Zondag 6 februari ging ik samen met Antoinet Hems de Drielandenpunt trail in Vaals lopen. Na een lange rij van afgelaste hardloopwedstrijden konden we eindelijk weer eens de wedstrijdsfeer proeven. We hadden gekozen voor de langste afstand, 27 kilometer door de steile hellingen van het bosgebied bij Vaals, dat ligt in drie landen (Duitsland, België en Nederland).
Er waren 858 deelnemers, waarvan 306 deelnemers meededen aan de 27 kilometer. Bij de start regende het en dat zou zo de hele dag blijven. Het was voorspeld, dus dat was geen tegenvaller. Maar toen we na de start meteen een pad werden opgestuurd met diepe modder en afgebroken takken, begrepen we dat het vandaag heel zwaar zou worden. De omgeving was prachtig met lieflijke dalen en groene hellingen, maar daar hebben we weinig van gezien. Het was constant “glijden en glibberen” over de spekgladde bospaden, die eigenlijk de naam van bospad niet verdienden. Het was één grote modderpoel en elke keer als we weer moesten afdalen, vroegen we ons af of het zou lukken. Dit hadden we nog nooit meegemaakt.
Het werd 27 kilometer lang spanning op onze benen, constant wegglijdend. Op een gegeven moment bloedde mijn gezicht en mijn handen omdat ik prikkeldraad had vastgegrepen om niet te vallen. Overal zag ik deelnemers platgaan in de diepe modder. Maar gelukkig overleefden Antoinet en ik alle spekgladde hellingen. Er waren veel plekken waarop hardlopen niet mogelijk was en daarom werden onze eindtijden niet spectaculair. Antoinet finishte in 3.39.01 en ik zelf in 3.39.04. Daarbij moet ik opmerken dat Antoinet veel sneller had gekund, maar als echt loopmaatje bij mij was gebleven. Na onze finish begon het echt hard te regenen en het water viel toen met bakken uit de lucht. We moesten daarom omkleden in onze auto en dat viel niet mee, want we zaten helemaal onder de modder. Maar wat overbleef was het goede gevoel, dat wij weer iets heel bijzonders hadden meegemaakt.